Wierzę, że psychoterapia jest podróżą – wyjątkową, bo zaczyna się nie w gabinecie, ale w chwili, gdy pojawia się potrzeba zmiany. Czasem jest to delikatna myśl: „Czy to dla mnie? Czy to może pomóc?”

Innym razem – silne pragnienie, by w końcu poczuć ulgę.

Każda z tych chwil to pierwszy krok na drodze, która może stać się początkiem głębokiej przemiany.

Moim zadaniem w tej podróży jest towarzyszenie – z uważnością, otwartością i wiedzą. Na początku spotkań tworzę razem z osobą, która do mnie przychodzi, mapę tej wędrówki. To etap konsultacji: poznajemy się, rozmawiamy o tym, co trudne, ale też o tym, co ważne i możliwe. Powstaje zarys – delikatny szkic, który wspólnie doprecyzowujemy. Ustalamy cele – są one jak drogowskazy, które pomogą się nam nie zgubić.

Terapia to dla mnie spotkanie dwóch osób, które wchodzą na swoje góry. To metafora bliska podejściu ACT. Ja wchodzę na swoją górę, a osoba po drugiej stronie- na swoją. Z tej perspektywy – stojąc na własnym zboczu – mogę dostrzec więcej: pułapki, osunięcia, ścieżki, które mogą się pojawić w drodze. Czasem zatrzymujemy się, by odpocząć, innym razem wybieramy nowe podejście. Te góry nie mają końca, ale z każdą wspinaczką rośnie nasza uważność, elastyczność i zdolność do świadomego kierowania swoim życiem.

W tej wędrówce towarzyszę, dbając o bezpieczeństwo, podsuwając narzędzia, wskazując różne perspektywy. Kierunek zawsze należy do osoby, która wyruszyła w tę drogę – bo to jej podróż, jej życie.

Choć nasze wspólne spotkania kiedyś się skończą, ta podróż trwa dalej. To, co zostało odkryte i nazwane, potrzebuje opieki, troski i uważności. Moją rolą jest pomóc odnaleźć w sobie siłę, zasoby, wiarę, by kontynuować ten proces w stronę życia bardziej świadomego, spójnego i pełnego sensu.

Zapraszam Cię, jeśli czujesz, że to właściwy moment, aby rozpocząć tę podróż.